Column: Allesverslindende kuifcaracara’s op Aruba!

Bij iedere diersoort kun je wel een bepaald type mens plaatsen. Zo zijn de labrador retrievers onder ons, de altijd goedgehumeurde brave borsten van de samenleving. Zij fietsen dagelijks, met een broodtrommeltje onder de snelbinder, vrolijk fluitend naar hun werk, om daar vervolgens de godganse dag noeste arbeid te verrichten; uiteraard zonder te morren of klagen. Het zijn bovendien mensen die ieder jaar keurig op tijd de contributie van de plaatselijke parochie betalen, periodiek met collectebusjes voor de rikketik-stichting lopen te leuren van deur tot deur en verder niemand tot last zijn.

Kuifcaracara op Aruba

Blaaskaak

Op Aruba leeft ook zo’n beest dat je direct associeert met een bepaald type mens. De kuifcaracara’s. De roofvogels waar we het over hebben, lijken in hun gedrag namelijk als twee druppels water op studenten. Nou heb je uiteraard studenten en studenten. Kuifcaracara’s lijken op corpsstudenten. Studenten die zich hebben verbonden aan het ‘corps’. Studenten die in de volksmond ‘koorballen’ worden genoemd. Studenten waarvan wijlen Harry Mulisch ooit zo mooi zei: ‘De corpsstudent speelt net zolang de man met de grote bek, tot hij het is’. Kuifcaracara’s zijn de koorballen onder de vogels. Evenals corpsballen brallen, brassen, razen, pochen, ronken, bluffen, schurken en tieren de kuifcaracara’s de hele dag. Corpsstudenten en kuifcaracara’s gaan zelfs naar dezelfde kapper. De corpsstudenten zetten het liefst hun halflange haar zwaar in de gel en kammen het vervolgens strak naar achteren over hun schedels. Kuifcararaca’s plooien hun hoofdhaar, it’s all in the name, in een vrolijke kuif. Maar die kuif wordt, evenals bij de corpsstudenten, plat op de kop gedragen. Kuifcaracara’s worden op Aruba en op de twee andere ABC-eilanden ‘warawara’s’ genoemd. Deze naam is afgeleid van de harde roep die ze produceren.

Roadrunner

Op een dag heeft de schepper of evolutie-regisseur achter zijn tekentafel een beest willen ontwerpen, dat zowel op de grond als in de lucht goed uit de voeten (en de vleugels) kon. Uiteindelijk zetten zijn potloodstreken een warawara op papier. Warawara’s zijn namelijk een soort loopvogels die ook succesvol het luchtruim kunnen kiezen. De warawara’s doen op de grond niet veel onder voor de grote renkoekoek; de ‘miep-miep’ tekenfilmheld van Warner Bros. Daarnaast kunnen ze qua luchtacrobatiek met gemak in competitie met andere roofvogels. Om op de grond tempo te maken, zijn warawara’s uitgerust met zeer lange poten, waarmee ze enorme passen kunnen nemen. Deze lange poten dragen een anderhalf kilogram wegend donkergrijsbruin vogellichaam. Vanuit deze romp scharnieren vleugels met een spanwijdte van meer dan één meter. Op de romp zijn een roomwitte hals en kop geschroefd. Het gelaat van warawara’s is opvallend oranje gekleurd. En zoals eerder opgemerkt, wordt de zwarte kruin, evenals bij de corpsmannetjes, strak naar achteren gedragen. Als een warawara eenmaal airborne is, moet hij wel blijven wapperen met zijn vleugels. Zweven op thermiek, waar onder andere gieren een handje van hebben, zit er voor de warawara’s niet in. Op Aruba leven de warawara’s voornamelijk in het Arikok Nationaal Park, maar ook elders op het Caribische eiland laten ze zich zien.

Studentenhaver

Even terug naar de corpsballen. Het eten dat studenten gewend zijn tot zich nemen, is vrij overzichtelijk. Ze komen vanuit een situatie waarbij mams dagelijks achter de ‘kachel’ aardappels tot stamppot prakte en van orgaanvlees sappige balkenbrij fabriceerde. Als studenten echter op hun eigen beentjes staan, gaat het mis. Ze kunnen doorgaans nog geen deksel van een pot sperziebonen schroeven en presteren het zelfs om water te laten aanbranden. Wat blijft er dan over? Juist. Bier en pizza’s. Heel veel bier en heel veel pizza’s. Een student slobbert gedurende zijn studie hectoliters bier op en knaagt hele zeecontainers gevuld met pizza’s weg. Niet gezond natuurlijk. Wel gemakkelijk. Dat wel. Warawara’s moeten daarentegen al drie maanden nadat ze uit hun eitjes zijn gekropen op hun eigen beentjes staan én hun eigen kostje bij elkaar sprokkelen. In tegenstelling tot studenten zijn ze daar zeer bedreven in. Warawara’s verwaarlozen hun maaltijden niet en hebben de ‘schijf van vijf’ heilig verklaard. ‘Te land, ter zee en in de lucht’ is niet alleen een vrolijk TROS tv-programma, het zijn ook de drie jachtterreinen van warawara’s. Binnen die jachtterreinen zijn het echte bullebakken die alles wat daar braaf groeit en bloeit rücksichtslos opjagen.

Deze kuifcaracara heeft net een prooi gevangen.

Veelvraat

Alle roofvogels op Aruba turen vanuit de lucht naar het landschap op zoek naar potentiële prooidieren. De warawara daarentegen loopt met veel bluf en grote stappen door het cactussenlandschap van het Caribische eiland. Met hun gekromde snavel duwen ze brutaal stenen en takken opzij en met hun poten woelen ze iedere vierkante centimeter grond om. Het is niet voor niets dat alle insecten, wormen, muizen, ratten, hagedissen en slangen die op Aruba leven, zeven kleuren stront schijten als ze de warawara’s horen komen aanstampen. Zij staan namelijk állemaal keurig op het menu van de vogel. Dieren die zich in het water veilig wanen voor warawara’s maken een dodelijke fout. Met het grootste gemak schept hij vissen, kikkers en padden uit de Caribische Zee die Aruba omspoelt en uit meertjes en waterpoeltjes die het strandeiland rijk is. Als de warawara in de lucht culinaire mogelijkheden ziet, gaat hij direct airborne. Vaak zijn andere vogels dan de klos. Als de vogel te groot is voor directe consumptie, gaat de warawara eventueel voor de prooi die de gevleugelde vriend met zich meetorst. De warawara gaat dan net zolang de vogel irriteren, stalken en het bloed onder de nagels vandaan halen, dat deze uit pure frustratie zijn buit laat vallen. Dit tot groot genoegen van de warawara. Vaak zijn de vogels waarvan ze de buit stelen veel groter dan de bluffende en hondsbrutale warawara’s zelf.

Dead or alive!

Soms laat een warawara zelfs een collega warawara opstijgen vanaf de grond, om samen andere vogels in het Arubaanse luchtruim het leven zuur te maken en ze te dwingen om hun prooi prijs te geven. Ze vormen dan een geraffineerd, goed op elkaar ingespeeld tandem. Maar dat is nog niet alles. Op Aruba tuffen ruim vijfenzestigduizend auto’s rond. Door dit leger van motorvoertuigen worden jaarlijks heel wat dieren platgereden; vogels, hagedissen, et cetera. Warawara’s zijn er dan als de kippen bij om de aaseters-rol te vervullen. Ook voor dieren die op Aruba een ‘natuurlijke dood’ zijn gestorven, regelen de warawara’s netjes de uitvaart. Warawara’s zijn doorgewinterde lijkenpikkers en lijkenopruimers. Vissen die in de oceaan zijn gaan hemelen en vervolgens aanspoelen op de Arubaanse stranden, kunnen ook rekenen op een warme belangstelling van de warawara’s. Verrot of niet. Ze worden door de vogels netjes gefileerd en vervolgens opgevreten. Tja; studenten knagen doorgaans alleen maar aan pizza’s; warawara’s slobberen daarentegen alles op wat op Aruba rondhuppelt, ronddobbert en rondfladdert. Dead or alive!

Meer informatie over de vogels spotten op Aruba

Bekijk het overzicht van de leukste columns over Aruba