Mijnbouw, landbouw en plantages Arikok

In het gebied dat nu onder het Arikok Nationaal Park ressorteert was het vroeger een economische drukte van jewelste. In de hoogtijdagen werd er volop mijnbouw (goud en fosfaat) en landbouw (aloë) bedreven. 

Mijnbouw

Op Aruba ontstond een ware goudkoorts nadat een herdersjongen in 1824 goud vond bij Rooi Fluit en Rooi Daimari aan de noordkust van het eiland. Decennialang duurde de zoektocht naar het goud en bezorgde One Happy Island een enorme welvaartboost. In eerste instantie werd het makkelijk winbare goud uit de grond gehaald. Later moesten de goudmaatschappijen meer moeite doen om het edele metaal boven de grond te krijgen; er moesten gaten, putten, liften en schachten gegraven worden. Het Benedenwindse Eiland telde in die tijd twee goudsmelterijen: de goudsmelterij van Bushiribana en de goudsmelterij van Balashi. In de loop van de tijd zijn er verschillende exploitanten van de goudmijnen en de goudsmelterijen geweest. In sommige tijdvakken was de goudhandel extreem lucratief, dan weer waren de kosten hoger dan de baten en moest er geld bij. 

De goudindustrie op Aruba vond haar definitieve Waterloo kort na de Eerste Wereldoorlog. De mijnen waren sterk verouderd. Bovendien was een gebrek aan dynamiet en grondstoffen om het goud te zuiveren. Na de Tweede Wereldoorlog is nog een (voorlopig) laatste niet succesvolle poging gedaan om de commerciële goudwinning op het Caribische eiland nieuw leven in te blazen. Restanten van de goudmijnen zijn nog goed te zien bij Miralamar in het Arikok Nationaal Park, Bushiribana aan de noordkust en Balashi bij Spaan Lagoen. De goudsmelterijen zijn vervallen tot betoverende ruïnes en spreken tot de verbeelding bij toeristen die zich even wanen in de tijd van het wilde westen van de goudkoorts op Aruba.

Landbouw

Een deel van het huidige Arikok Nationaal Park was vroeger een belangrijk landbouwgebied, het zogenaamde Cunucu Arikok. Vroeger woonden de boeren op het tropische eiland én in het hedendaagse park, in kleine lemen huisjes die Cas di Torto werden genoemd. Om de dieren (geiten, schapen, ezels et cetera) op gepaste afstand te houden, werden er van cactussen natuurlijke afrasteringen gemaakt. In het park is zo’n Cas di Torto nagebouwd. Andere namen voor Cas di Torto zijn Cas di bara of Cas di Lodo. Cas di Torto zijn huisjes die opgetrokken zijn volgens een traditionele Arubaanse bouwstijl. Als bouwmateriaal werd adobe gebruikt. Adobe is een bouwmateriaal dat bestaat uit klei, water, zand, mest en stro. Het is dus een mengsel van organische en anorganische materialen. Kenmerkend voor de Cas di Torto zijn diens afgeronde hoeken en het feit dat het leeuwendeel zich op steenworp afstand van de plantages bevond. 

Plantages

In het Arikok Nationaal Park zijn verschillende plantages (Cunucus), zoals de Prinsplantage (Plantage Prins) en de Fonteinplantage (Plantage Fontein) aanwezig. Op deze plantages werden onder andere fruit, groente en aloë verbouwd.

Op de Fonteinplantage is een zoetwaterbron aanwezig. De zoetwaterbron van de Fonteinplantage verkrijgt zijn water van het kalksteenplateau van Montaña. De bron bevindt zich in een grot; in deze natuurlijke ruimte kun je het water omlaag zien vallen. Rondom de bron is door de toenmalige eigenaar in 1930 een stenen bak aangelegd die het kostbare water verzamelde. Helaas zijn de oude irrigatiebakken nooit meer onderhouden en derhalve sterk vervallen. Zoet water is uiteraard een essentiële voorwaarde voor het bedrijven van succesvolle landbouw. Plantage Fontein wordt vanaf de weg duidelijk aangegeven met een groen bord met witte letters.